آثار باستانی به دست آمده در سراسر سرزمین گیلان، سوابق زندگی در این منطقه را به بیش از چهار هزار سال میرساند. پوشاک مردم گیلان در گذشتههای دور نیز از میان این اشیای به دست آمده قابل شناسایی است.
طرح چهره یک بانوی گیلک که بر روی یک جام پوسیده مفرغی به دست آمده است، نشان میدهد که زنان گیلان روسری بزرگی بر سر میگذاشتند و با پیشانی بندی که از روی پیشانی عبور میکرد و در پشت سر گره میخورد، روسری را روی سر نگاه میداشتند.
این جام مفرغی که از مارلیک به دست آمده است، به بیش از سه هزار سال پیش بازمیگردد. همین تصویر نشان میدهد که بقیه روسری روی دوش و سینه قرار میگرفت و دنباله آن دوباره از زیر چانه به طرف بالا کشیده و در کنار گوش به پیشانی بند متصل میشد.
در مجسمهای طلایی که از مارلیک به دست آمده است، یقه ایستاده بر گردن مجسمه را در زیر دو حلقه زینتی میتوان مشاهده کرد. دو نشان متقارن و نیز آویزی با زنجیر بر سینه مجسمه به چشم میخورد. موی سر تزیین شده است و حالتی شکوهمند دارد.
همین طرحهای قلم زنی روی آثار مفرغی، پوشاک مردان باستانی گیلان را نیز ارائه مینماید؛ کلاهی از جنس پارچه ضخیم یا نمد، پیراهن آستین کوتاه با دامن کوتاه با کمربندی پهن که بر کمر مرد بسته شده است.
در غرب گیلان زنان تالش معمولاً روسریهای پهن و سفید را با پوشش بیشتری به کار میبرند.
ردپای پوشاک مردم گیلان از گذشتههای دور تا سالهای معاصر به سختی ممکن است و تنها کلاه نمدی و چوموش را میتوان بر جای مانده از آن دوران دانست. بومیان گیلان زمین، کت پشمین خشن بافتی به نام «چوخا» دارند، شلوار آنها معمولی و پشمی است که لیفهای یا میان ساق است و کلاه نمدی و چوموش مکمل لباس آنهاست.
پیراهن مردان بیشتر به رنگ قرمز تند یا کمی روشنتر و بدون یقه است. آستین پیراهن راسته و بدون مچ و پیراهن دارای چاک در قسمت راست سینه است. معمولاً اندازه پیراهن بلند نیست. پارچه شلوار مردان گیلک غالباً توسط زنان بافته میشود.
یک شال نیز برای پیچیدن روی کمر استفاده میشود که از پارچه دست بافت و با نقوش هندسی و رنگین است. این شال بیشتر در جشنها و عروسیها به کار میرود. کلاه مردان نمدی و از پارچه زمخت بافت پشمی است. گالشان (دامداران کوهستانی) کلاهی پوستی دارند و علاوه بر آن از شولا یعنی بالاپوش نمدی و نیمه بلند استفاده میکنند.